"Gaan we nu aan de slag?"
We zitten om de grote tafel in de klas, zoals elke ochtend op een schooldag. Mijn medestudenten vinden het verschrikkelijk als ik die vraag stel. Ze zitten liever nog een uurtje te luisteren naar de levensverhalen van meester Kwel. Niet omdat zij wel het nut ervan inzien, maar omdat ze niet in de schoolboeken willen zitten. Maar ik deed mijn hele leven niets liever dan in de schoolboeken zitten.
Meester Kwel begon elke ochtend met een ‘levenslesje’, zoals we dat noemden. Soms praatte hij door tot aan de pauze en soms lukte het mij om hem te onderbreken en ons aan het werk te zetten. Natuurlijk zag ik niet in hoe speciaal dat eigenlijk was wat hij deed en was ik liever aan mijn wiskunde gegaan. Ik was dol op wiskunde. Op onze ongewone school hebben bijzondere mensen ons een gedenkwaardige tijd gegeven. Maar wist ik veel hoe bijzonder mijn school was, noch hoe gedenkwaardig de lessen waren. Ik zag alles alleen in een duister licht, want ik wilde niet op die manier speciaal zijn. Ik dacht dat ik ook normaal wilde zijn. Tot ik werkelijk meemaakte hoe het leven op een reguliere school ging. Het gras is ook nooit groen genoeg.
Ik vond de docenten maar raar. Raar dat ze kinderen als ik les wilden geven en daar hun beroep van hadden gemaakt. Maar misschien was ik raar om dat te denken. Want misschien is raar zijn cool, misschien... is anders zijn cool. We doen met z’n allen van alles om een buitengewoon goed leven out of the box te leiden en om out of the box te denken. Maar moet je daarvoor niet ook out of the box durven stappen. En durven anders zijn?
Het was toen geen leuke tijd, maar nu wel een inspirerende periode gebleken. Want van welke reguliere school kun je de bijzondere herinneringen hebben die ik heb?
Meester Kwel vond zijn levenslessen belangrijker dan de reguliere vakken. Die vakken konden wij wel, daar had hij vertrouwen in. En gelijk had hij. Waarom hij zijn levenslessen belangrijker vond, begreep ik niet, tot ik dit lesje ging missen. Ik ging met een rugzakje naar het mbo, maar ik had niet genoeg levenslessen om erin mee te nemen. Sterker nog, ik had er niet bij stilgestaan om me voor te bereiden op de genadeloze wereld. Hoewel er soms een levensles van een onverwacht persoon uit een onverwachte hoek kwam, was dat niet genoeg. Ik dacht dat ik te cool was voor het rugzakje. Niet nodig om een rugzak-leerling te zijn. Ik wilde die stempel niet dragen. Dus ik ontdeed mezelf ervan. Maar al gauw begon er iets te knagen. Ergens zat het verlangen naar de levenslessen. Ik had dorst naar meer en steeds meer. En ik zocht mezelf rot, maar ik heb nooit meer een meester gevonden die me levenslessen kon geven zoals meester Kwel dat deed.
Meester Kwel heeft mijn definities van docent en meester veranderd. Een docent werkt alleen uit boeken terwijl een meester je meeneemt in het leven, je ogen opent voor de wereld en je voorbereidt op de toekomst. Er was een tijd dat ik leerling was, maar dat was van korte duur. Er is geen sprake van eerst leren en dan toetsen, zoals je dat op school doet. Nee, het is eerst toetsen dan leren. Het is eerst vallen dan opstaan.
Meester Kwel vertelde me dat hij zich troostte en hoopte dat ik de juiste beslissingen zou nemen in mijn toekomst. Nou lieve meester, zo ging het helaas totaal niet. Ik heb mezelf nog harder bezeerd dan toen ik op de mytylschool zat. Pijn en verdriet sloegen me telkens weer in elkaar. Ik deelde nooit iets over mijn leven en uit respect vroeg hij er niet naar, vertelde hij. Maar lieve meester, ik had heel graag gewild dat je dat wel deed.
Reactie plaatsen
Reacties