De dame van weinig woorden

Misschien was het alleen mijn verbeelding. Misschien zat ze alleen in mijn hoofd. Ik had haar nooit ontmoet. Maar ik keek erg naar haar op. Ik weet niet waarom en ik weet niet wie. Maar ik weet dat ze elegant was, traditioneel, klassiek, rauw, tijdloos. 

Ze was tot zoveel in staat, maar toch uiterst bescheiden. Een ziel dat decennia lang leek te hebben rondgelopen op aarde, maar nog in een jong lichaam. Ze kwam af en toe langs in mijn verbeelding. En zo kon ik een glimp ontvangen van waar ik heen wilde. 

Ik weet nog toen ik een boek las waarvan de hoofdpersoon een zwijgzame jongedame was. Ik vond haar cool en ik wilde haar zijn. Maar zonder enig besef was ik haar al. Zonder enig besef had het leven mij al de mond gesnoerd. Het meisje was een middelbare scholier, net als ik toen. Ze deed alleen haar mond open wanneer ze wat relevants te zeggen had en was voor de rest stil.

Stil, net als ik.  

‘De dame van weinig woorden,’ is een titel die ik kreeg omdat ik haast niet sprak. "Kan ze wel praten?" Dachten sommigen. "Kan ze wel Nederlands?" Er was een tijd dat ik voor de 2de keer in mijn leven praten onder de knie moest krijgen, maar ja ik kon destijds wel praten. Alsof ik mezelf de belofte had gedaan om altijd net als dat meisje uit het boek te zijn. Om altijd de stilste te zijn in de zaal. En dat ging me moeiteloos af. Ik kon de woorden die ik op een dag uistprak wel op mijn vingers tellen. 

Maar soms… soms was het vermoeiend. Vermoeiend om eindelijk wat te zeggen na een lange tijd niks te hebben gezegd. Vermoeiend omdat ik tot de conclusie kwam dat ik mezelf constant buitensloot. Maar ook vermoeiend, niet omdat mijn mond haast niet bewoog, maar omdat het te luid was in mijn hoofd. 

Er waren zoveel stemmen in mijn hoofd, zoveel gesprekken, zoveel gebeurtenissen. Ik kon je honderd antwoorden geven, maar ze bleven gevangen in mijn keel. Niet uit angst, maar omdat ik dacht: ‘Wat voegt het ook toe? Wat voeg ík ooit toe?’

Mijn stiltes schreeuwden om hulp. Maar niemand die het hoorde. Ik realiseerde me dat niet iedereen de vaardigheid heeft om te luisteren naar stemmen die niet spreken. Want er is een stem die geen woorden gebruikt, dus luister goed. 

Hoe stiller je bent, hoe meer je kan horen. Ik leerde luisteren naar wat niet gezegd werd. Luisteren naar blikken, naar energie, naar woorden die ingeslikt werden. Ik leerde luisteren naar hen die ook onzichtbaar waren. 

Ik ontdekte dat stilte geen leegte is, maar een taal. Een taal voor hen die luisteren. Mensen zeiden me dat ze geen zesde zintuig hebben en niet kunnen ‘ruiken’ hoe anderen zich voelen. Maar ik denk dat ik dat wel heb, ik denk dat ik dat wel kan.

Misschien was ik haar. Misschien ben ik haar. Misschien moet ik haar nog worden.  Zij die met stilte spreekt en met taal raakt. Een dame gehuld in elegantie en mysterie. Met een ziel ouder dan haar lichaam. Haar zwijgzaamheid is goud en haar woorden zijn robijnen. 

Ze verbergt een schatkist, een geheime rijkdom. Haar daden fluisteren waar anderen de noodzaak voelen om te schreeuwen. Een ziel die liever door daden dan door woorden spreekt, maar wanneer woorden nodig zijn, kiest ze ze met de precisie van een dichter en de intentie van een wijze.

Haar woorden zijn schaars, maar als ze spreekt, wegen ze zwaar. En ze spreekt niet zomaar, omdat ze de kracht en vibratie van taal kent.

Ze is hier. Alleen niet meer in mijn verbeelding, maar in de manier waarop ik steeds bedachtzamer met mijn stiltes om ga, in de manier waarop ik woorden spaar alsof het zeldzame robijnen zijn. In de manier waarop ik leer spreken zonder mijn stem en waarop ik leer luisteren naar conversaties die andere oren niet durven horen.

Zij is het. Haar wil ik zijn.

En ik hoop, dat op een dag, wanneer de tijd rijp is… ik haar zal ontmoeten.

In de spiegel.